Daar is ze weer. Het zonlicht wordt fonkelend weerkaatst door haar golven. Het verlangen om gelijk de zee in te rennen, kan ik bijna niet onderdrukken. Echter, ik ben op de bruiloft van een goede vriendin, Saskia. Daarvoor heb ik me netjes gekleed. Helemaal passend is het dus niet me te laten omhelzen door het water met haar zoute beloften. Vlug loop ik richting strandtent, waar de trouwerij plaatst gaat vinden. Paul, die ik al een tijdje niet gezien had, loopt met me mee. We zijn elkaar even hiervoor tegengekomen op een kruispunt, net toen ik me afvroeg welke kant ik op moest. Nu mogen we samen op de foto, die zo meteen als polaroid in het gastenboek geplakt gaat worden.
Binnen is het een drukte van jewelste. Echt op mijn gemak voel ik me niet. Een aantal mensen ken ik wel, studiegenoten van vroeger, maar ik heb iedereen al zo lang niet gezien dat ik niet weet waar te beginnen om contact te maken. Gelukkig zit er een enorme ladder in mijn gele panty legging. Het excuus om ‘t toilet op te vluchten en snel in de reservepanty te schieten. Even diep adem halen en dan loop ik de zaal weer in. Door een paar vrienden van vroeger wordt ik vriendelijk begroet. Iedereen is aardig en al gauw sta ik bij een groepje te praten. De gebruikelijke verhaaltjes over wat we doen tegenwoordig, waar we wonen, wie met wie samen is. Een spelletje dat ik aardig mee weet te spelen. Verlangend werp ik af en toe een blik uit de raam. Daar in de verte ligt de zee.
Dan begint de plechtigheid. Saskia ziet er prachtig uit. Ze is net een prinsesje met haar wit kanten jurk en de witte bloemen in haar rode haren gevlochten. Haar man is ook mooi natuurlijk, maar mannen zien er altijd een beetje het zelfde uit als ze trouwen. Gewoon een donker pak. De glimlach op zijn gezicht als hij naar haar kijkt, maakt veel goed. Nadat ze elkaar het ja-woord hebben gegeven, krijgen we allemaal een stuk bruidstaart. Dan ontdekken een paar oud studiegenoten dat de buitendeur open staat. Al gauw glip ik de zaal uit.
Mijn vlinderlaarsjes gaan als eerste uit, dan volgen mijn sokken, nieuwe pantylegging. De rest besluit ik aan te houden. Golven spatten tegen mijn benen. Verrukt ren ik ze achterna. Al gauw zijn de slippen van mijn jurk doorweekt. Het kan mij niet schelen. Zonnestralen vallen uiteen in glinsterende pracht op de waterdruppels. Een schouwspel dat mij uren kan bekoren. Een zeevogel roept naar mij. Hoe laat zou het zijn? Door het rulle zand loop ik snel terug naar de strandtent. Daar blijkt dat ik niet de enige ben die zich heeft laten verleiden door de zee. Net op tijd is iedereen weer aangekleed om door te gaan naar het diner. Paul en ik hebben zelfs nog de kans om een wens voor Saskia en haar bruidegom te schrijven bij onze foto in het gastenboek