De laatste weken heb ik in een kas gewerkt, maar vandaag ben ik ontsnapt. Het is een mooi moment om de tuin winterklaar te maken. Er staan verschillende hekwerken waar bonen en augurken tegenaan gegroeid hebben. Die zijn nu echt klaar met groeien. Tijd dus om de bouwwerken omver te halen, voor de wind dat doet.
We hebben mooi droog weer gehad de laatste tijd, na verluid is er weer een droogterecord verbroken deze november, waardoor de kleigrond perfect is om dingen als Bamboestokken, gebruikt om Bonen tegen te laten groeien, eruit te trekken. Ook planten zijn makkelijk te verwijderen, ontdek ik, als ik de worteloogst eruit haal. Meestal zuigen de wortel- en knolgewassen zich helemaal vast, nu floept alles er zo uit. Ik haal naast de Wortels ook alle Knolselderij eruit. En de Raapjes. Voor je het weet staat de boel weer blank, of is bevroren en dat maakt oogsten een stuk moeilijker. De Pastinaken blijken zo groot te zijn, dat uittrekken geen optie is. Hier biedt uitgraven met een schep de uitkomst.
Bovengronds vind ik ook allerlei lekkers. Broccoli staat er nog volop, Snijbiet. De Andijvie, Spruitjes en Boerenkool laat ik voor een volgende ronde staan. Ergens in het gras vind ik zowaar nog een grote Pompoen. Nu het groen is afgestorven, geeft het verborgen schatten prijs. Een Merel kijkt nieuwsgierig naar mijn vondst, terwijl een Roodborstje een vrolijk deuntje laat horen.
Het Notenkruid en de Oost-Indische kers hebben het inmiddels begeven. Van dat eerste kruid vraag ik me af of het zich heeft uitgezaaid. De bloementjes lijken bevroren, maar wie weet is hier en daar een zaadje gevallen. Bij de Oost-Indische kers is dat zeker het geval. Enkele Goudsbloemen staan nog vrolijk te kleuren naast het Komkommerkruid, maar ook van deze kruiden zijn de dagen zeker geteld. Ik twijfel er geen moment aan dat ze volgend jaar weer te voorschijn gaan komen.
Met een volgeladen fiets, ga ik op huis aan. Daar is ook nog het een en ander te doen. Om te beginnen ga ik de wortels en de knollen in de droge grond verstoppen. Wit zand deze keer, waar het makkelijk weer uit te halen is. Bij een graad of 12 bewaard, keldertemperatuur, blijven de gewassen zo heel de winter goed. Een kelder is er wel, wit zand ook, maar ik ga geen vrienden maken als ik de kelder volstort met knollen en zand. Daarom schep ik het een en ander netjes in emmers, waarin ik het geheel op subtiele wijze in de kelder kan plaatsen, mochten de buitentemperaturen dusdanig kelderen dat zoiets gewenst is. Het resultaat is nog best decoratief, vind ik, met al die plukjes groene selderiebladeren die boven het zand uitsteken.
Iets anders wat om de hoek komt kijken, is de composthoop. We hebben zo’n compostvat waar je boven het groenafval ingooit en onder zit een klepje waar je de compost dan uitschept. Dat is het idee althans. In praktijk kan je de compost die klaar voor gebruik is er daar niet uitscheppen; Je raakt niet bij de hele onderlaag, voor de bovengelegen lagen naar beneden storten. In praktijk moet ik dus altijd dat hele vat omver gooien, de onderste laag wegscheppen, en weer recht zetten. Proberen recht te zetten, want dat gaat gegarandeerd mis, omdat alsnog de hele bovenlaag naar beneden stort voor de ton daadwerkelijk rechtstraat. Dus zit er niets anders op dan de hele zooi opzij te scheppen, het tonnetje op de gewenste plek te plaatsen, en de halfverteerde groenresten (nu ja, die kleur tref je zelden meer op dat nivo), terug erin te scheppen. Maar het resultaat mag er wezen. Fantastische compost. Dat zeker wel.
Winterklaar