Het opengebroken wolkendek laat een fonkelende sterrenhemel zien. Huiverend kijk ik mijn vriendin Ineke aan. “Zal ik jou je toegangsbewijs vast geven?” Ze slikt een keer. “Wacht nog maar even tot we wat dichterbij zijn,” fluistert ze dan. Natuurlijk heeft ze gelijk. De kostbare documenten, die ik ergens heb weten te ontfutselen, stop ik voorzichtig weer weg. Als ik om mij heen kijk, zie ik dat er heel wat mensen door dezelfde muze zijn bevangen. Echter of iemand enig idee heeft wat ons te wachten staat, is moeilijk te zeggen. Mensen lachen, maken plezier. Anderen kijken ernstig en gespannen voor zich uit. De zware poorten openen zich. Om beurten overhandigen Ineke en ik het wachtwoord, dat correct blijkt. Hierna wordt gekeken of we de juiste attributen bij ons hebben. De derde toegangspoort is zwaar beveiligd door nors kijkende, in zwart gehulde figuren. “Zal ik vragen wanneer de zaal open gaat?” stelt mijn vriendin dapper voor en ze voegt daad bij woord. Tot onze grote verbijstering horen we dat dit al ‘t geval is. “Daar om de hoek,” wordt ons gewezen. Zo snel als gepast is, lopen we naar binnen. Wellicht zijn we nog op tijd om een speciaal merkteken te ontvangen, zodat we dichtbij het altaar kunnen staan. Vanavond blijkt er echter geen merkteken beschikbaar. Wel zweeft er een oog rond, speurend. Dan worden een paar mensen met touwen gevangen en omhoog getakeld, recht de piramide in die boven het altaar hangt.
Enkele flitsen vanaf het altaar verlichten kortstondig de zaal. Een rommelend geluid zwelt aan en gaat over in een spectrum van onaards mooie klanken. Net als de rest van de mensenmassa staren we gehypnotiseerd naar het altaar waar een lichtpallet ontspruit. Er verschijnen 4 stralende wezens, die zich elk in een windrichting positioneren. Noord maakt ‘n regen van vuur, zijn rode cape wapperend in de wind. Zuid staat vast als een rots, Oost is haast transparant. De laatste lijkt vloeibaar, maar is sterk als steen. Hij speelt met het licht, verandert een witte straal in een kleurig interferentiepatroon. We kunnen niet anders dan zijn bewegingen volgen. Er is geen keus dan volledige overgave. Ik besta niet meer. Een met de rest spring ik omhoog, zweef ik, kronkel ik mijn lichaam in onwerkelijke houdingen. Net als dit sierlijke wezen uit het westen. Er is de gewaarwording van gezongen woorden. Ze benoemen alle angsten en verlangens die het aardse bestaan met zich mee brengt. De ziel gevangen in een spel. Wilde extase met de roep om bevrijding. Pijn en geluk vermengen zich tot een dodelijk magma. Hoe lang het duurt, is onmogelijk te zeggen. Het vloeibare wezen voedt onze levenskracht, put ons volledig uit. Symboliseert het samenvallen van goed en kwaad. Leidt ons naar de overwinning
De piramide daalt neer. Net als alle anderen rijk ik omhoog. Een dichte mist verblindt ons. Wanneer de lucht is opgeklaard en de klanken zijn weggestorven, blijken de stralende wezens verdwenen. Lachend en huilend vallen mensen elkaar in de armen. Door de enorme mensenmassa vinden Ineke en ik de weg naar buiten, waar de sterren nog steeds stralen.