Een blonde pruik met twee dikke vlechten verbergt mijn donkere haar. Voor mijn witgekante rokje, bind ik een rood geruite schort. Een bloesje met pofmouwen maakt het geheel af. Op de ronde keukentafel staan grote pullen bier klaar. De flesjes waar de gele, schuimende drank uit is geschonken, hebben we verstopt. Uit de laptop klinken Deutsche Schlagers. Heidi gooit net de hamburgers, gemaakt van aubergines met een gepaneerd jasje, de oven in. Ze heeft de aardappels al gepureerd. Die vermeng ik met een gelijke hoeveelheid bloem. Oud brood erdoor, wat zout. Er ontstaat een stevig deeg, waar we bollen van rollen, om in een pan water tot echte Knödeln te laten koken. Zo hebben we nog wat toepasselijke gerechten verzonnen. Heidi heeft een mooi pakje aan. Het lijkt voor onze Tiroler avond gemaakt. Panty’s met kant, een kort jurkje. Anna maakt vlechten en strikken in haar lange zwarte haren. Het bovenstukje van haar jurkje zit zo strak dat haar borsten bijna naar buiten komen. Ook de mannen zijn verkleed natuurlijk. Valin heeft een skipak aan; Max zijn broek in zijn sokken met nieuwe leren schoenen erover; Rudolf is haast onherkenbaar; Anton lijkt als Tiroler geboren met zijn geruite houthakkersbloesje, bruine broek met bretels en bijpassende hoed. Phillip is vooral zichzelf.
Er wordt geproost met de pullen bier. Onze borden worden vol geschept. Op de veel te kleffe Knödeln na, is alles goed te eten. We maken een aantal actiefoto’s van iedereen die in stijl zit te smullen. Met de muziek wordt luidkeels meegezongen. Kortom, de stemming zit er echt goed in. Dan gaat de bel. Anton staat op om open te doen. Vermoedelijk is het zijn vriendinnetje Nina. Jodelend loopt hij door de gang naar de voordeur en opent deze. Daar staat de postbode die een pakje af komt geven. Verbouwereerd kijkt de beste man naar mijn huisgenoot. Dan overhandigt hij hem toch maar het pakketje. Anton doet zijn best zo serieus mogelijk te kijken nu de situatie ietsjes anders blijkt te zijn dan hij verwacht had. “Moet ik nog tekenen?” vraagt hij, op het apparaatje wijzend in de hand van de postbode. “Nee jong, het is wel goed zo”, stamelt de koerier. Hij weet niet hoe snel hij weg moet komen van het kleine mysterieuze boerderijtje, bewoont door jodelende houthakkers.
Gierend van de lach vertelt Anton ons het voorval. Ook wij komen niet meer bij natuurlijk. Langzaamaan begint het diner tot een einde te lopen. Nina komt alsnog langs en ontdekt dat de Knödeln opgebakken met wat kruiden erover een stuk lekkerder zijn. Valin en ik storten ons op de afwas. De meeste anderen trekken zich terug voor de nacht. Heidi wacht tot het water kookt om een paar kruiken mee te vullen. Ze merkt op dat het eigenlijk best schrikbarend is dat we in het tijdsbestek van enkele uren onszelf allemaal overtuigend als Tiroler hebben verkleed en een bijpassende maaltijd in elkaar hebben gezet. De Mexicaanse avond verliep al net zo. Wie zijn we nu eigenlijk echt in dit rollenspel?