In de keuken staat een hele grote afwasmachine. Een apparaat wat absoluut tot mijn verbeelding spreekt. Je zet er de vaat onder, trekt het bovenste gedeelte daar overheen en met een hoop geborrel en gespetter is 5 minuten later de enorme afwas gedaan. Dat is bijzonder praktisch natuurlijk. In gedachte zie ik al het schuim voor me dat binnenin aan de gang is om de boel schoon te krijgen. Stel je voor dat dat eens naar buiten komt en de keuken zich daarmee vult, in plaats van met een schone vaat. Zulke gedachten zijn mij niet vreemd. Ik ben gezegend met een enorme hoeveelheid fantasie die te pas en te onpas de kop op steekt.
Eens was ik bij mijn vriendin Tanja in Hamburg. We hadden pizzadeeg in de keuken staan rijzen en besloten snel even naar de winkel te gaan om nog wat andere ingrediënten te scoren. Alleen een bodem kun je niet echt pizza noemen. We waren ontzettend melig. Wellicht had dat iets met slaapgebrek van doen. De nacht hadden we dansend in rokerige cafés doorgebracht en met rondhangen aan de oevers van de Elbe in amoureus gezelschap. Dat lag nu in coma op de vloer van Tanja’s flatje. Wij wurmden ons gierend van de lach samen onder de schouderbanden van één rugzak en poogden zo verbonden de trap af te lopen.
In de winkel zochten we zo serieus mogelijk naar pizza ingrediënten. De rugzak lag netjes in een karretje. Toen kwam ineens de gedachte bij mij op van een gigantisch rijzend pizzadeeg. Niet alleen boven de bak uit, maar zo van de aanrecht af, richting grond. De keuken vulde zich op. Het deeg kroop onder de spleet van de deur door, verder haar flatje in. Deze gedachte deelde ik met mijn vriendin. Ze proestte het uit. Zag het helemaal voor zich. Om een ramp te voorkomen, scheurden we met het winkelwagentje naar de kassa en rekenden snel af. Bij Tanja’s flatje aangekomen, bleek het allemaal reuze mee te vallen met dat deeg. Het was misschien net genoeg gerezen om het uit te rollen tot een beschaafde pizza. Toen die klaar was, werden de jongens wakker van de heerlijke geur. Ze keken mij bevreemd aan toen ik vertelde over een eindeloos rijzend deeg.
De afwasmachine begint op een gegeven moment wel echt schuim te spugen. Niet zo’n beetje ook. In grote golven komt het naar buiten. Gefascineerd kijk ik er naar. Wat een wonderlijke creatie. Het schuim kruipt op volle snelheid over de keukenvloer. Meer en meer glanzende bellen doen mee aan het festijn. Het blijkt een stevig soort schuim dat zich tot een grotesk monster ontpopt. Het beweegt zich voort richting de open deur om een volgende kamer te gaan verkennen. Ik ben volledig in vervoering. Uiteraard wordt er gauw een einde gemaakt aan deze uitspatting. Het apparaat wordt tot bedaren gebracht. Het schuim gesmoord. Dan is het snel gedaan met de pret. Iedere keer als ik de machine in werking stel, hoop ik stiekem op een herhaling.