Al jaren staat het daar, een oud verroest bankje. Een plan om het eens op te knappen, bestaat al bijna net zo lang als de roest. Nu is het moment daar. Het ding sleep ik onder een afdakje. Eerst schrob ik al het vuil eraf. Daarna gaat er een pot beits overheen om de laatste resten verf te verwijderen. Het resultaat is minimaal. Vicky en Denna zijn juist op bezoek en Vicky komt aanzetten met super verfafbijtmiddel en het allerbeste krap- en schuurspul. Na een volgende behandeling zit er nog altijd een groot deel van de verf op de zitting van het bankje. Op zich was dat te verwachten; wat jaren weer en wind er niet af krijgt, moet echt ontzettend goed vast zitten. Het besluit om de boel dan zo maar over te verven is snel gevallen.
Mijn broer Valin kijkt me een beetje meewarrig aan als hij van de opknapbeurt hoort. “Als er een keer iemand op dat bankje gaat zitten, dan zakt die er door.” Om zijn statement kracht bij te zetten, drukt hij op een verrot stukje zitting, wat inderdaad verdacht veel mee geeft. “Bij de bouwmarkt heb je zo een stel nieuwe latten gehaald.” Eigenlijk heeft hij gelijk. De vraag is alleen hoe de verroeste schroeven uit het ijzeren frame te krijgen zijn, waaruit de zijkanten van ‘t bankje bestaan. Valin staat al klaar met een slijptol. Dan is het gauw beklonken.
Denna en ik lopen de bouwmarkt binnen. Na even zoeken hebben we ongeveer de juiste maat latten. Ze zijn alleen 2 keer zo lang als gewenst. Een keer doorzagen bij de bouwmarkt zit er niet in, vernemen we. Zo passen ze niet in Denna’s autootje. We gaan dus op weg naar de concurrent, iets wat Denna zich hardop laat ontvallen. “Lukt het dames?” klinkt het dan achter ons. Ineens blijkt er wel een handzaag aanwezig. Een van de jongens is zelfs zo vriendelijk het zaagwerk op zich te nemen. Hij verdwijnt met de latten achter een kunststof gordijn. Al gauw klinkt het luid snerpende geluid van een cirkelzaag. “Dat is me nog al een handzaag,” zeg ik tegen Denna. Grijnzend knikt ze. Daar zijn de latten al weer. Keurig netjes gehalveerd. Nog een paar schroeven en klaar zijn we.
Een dag later sta ik met de boor in mijn handen om gaatjes te maken voor de schroefjes. Met geen mogelijkheid is het ding in beweging te krijgen. Denna komt mij redden. Ze wijst op een schakelaar om spanning op het stopcontact te zetten. Terwijl ik de latten afteken, boort zij de gaatjes. Dat is al bijna gebeurd als we er achter komen dat de latten toch niet precies doormidden zijn gezaagd. Alsnog kan ik zelf aan het zagen. Vervolgens blijk ik te korte schroeven te hebben uitgezocht. Het middagje schuren wat volgt, levert een paar fikse splinters op. Wanneer ook dat is opgelost, gaat de rest van de opknapbeurt bijna voorspoedig. Alleen de verf blijkt net niet helemaal droog als Vicky en ik de boel in elkaar schroeven. Uiteindelijk staat het bankje rood met geel te glanzen in de zon.