Wat staan de Teunisbloemen er prachtig bij. Hun gele bloemenhoofdjes wiegen in de wind; een strakblauwe hemel als achtergrond. Snel spring ik van mijn fiets. Voor de meditatiemiddag ga ik er enkele plukken om de mededeelnemers te laten proeven van deze schitterende lekkernij. De blaadjes zijn knapperig fris en in het bloemhartje zit een heerlijk zoete nectar. De planten groeien op een helling, die niet alleen stijl blijkt te zijn, maar ook glad. Gracieus glijd ik naar beneden en kom tot stilstand in het zachte gras. “Goedemiddag!” roep ik vrolijk naar het groen om mij heen. Als mijn verzameling Teunisbloemen compleet is, klauter ik weer naar boven om mijn reis naar het meditatiecentrum te vervolgen.
Een aantal mensen is gelijk heel enthousiast over deze gift uit de natuur. “Oh wat zijn ze mooi! Kun je die echt eten?” Dat bevestig ik. Iemand wil weten hoe je ze dan eet. Blaadje voor blaadje verdwijnt de bloem. Zelf eet ik ze gewoon in een keer op om alle smaaksensaties gelijk te ondergaan. Weer een ander vraagt waar ze goed voor zijn. “De luchtwegen,” vertel ik. Sommigen nemen de bloem aan en moffelen hem een beetje weg. “Voor later,” mompelt een enkeling. Een mevrouw kijkt me aan met grote angstige ogen. “Dat durf ik niet,” bekent ze heel eerlijk. Even ben ik verbaasd, wil vertellen dat het echt oké is de bloem te eten, maar dan accepteer ik haar keuze. Wie ben ik om te bepalen wat goed is voor haar?
Tijdens de meditatie kijk ik naar het voorval met de bloemen. Hoe kan iemand zo iets moois weigeren? Dan realiseer ik mij hoe vaak ik zelf iets prachtigs weiger. Geweldige kansen die het leven mij biedt, maar die ik niet aan durf te gaan. Uit angst te falen, mijzelf te verliezen of wat het ook mag zijn dat mij tegenhoudt. Het vaakst ben ik eigenlijk bang voor mijzelf, realiseer ik me. Voor mijn eigen krachten, grootsheid. Durf ik simpelweg niet te zijn wie ik ben, terwijl mijn innerlijke schoonheid net zo mooi is als van de Teunisbloem en alle andere levende wezens.
Ook ga ik net zo met het leven om als de mensen die de bloem kregen aangeboden. Vaak kan ik situaties volledig toelaten, me er helemaal aan overgeven in vertrouwen dat het goed is. Soms stel ik vragen, begin ik aarzelend aan iets nieuws. Soms moffel ik mijzelf weg of verstop ik juist mijn angsten. Een enkele keer ben ik zo eerlijk als de mevrouw die me aankeek met haar grote ogen en durf ik toe te geven dat ik bang ben. Mag mijn angst er zijn en is het goed zoals het is. Wellicht dat ik een volgende keer de moed heb aan te nemen wat mij gegeven wordt.
Dankbaar voor de inzichten die ik heb mogen ontvangen, kijk ik naar de mensen om mij heen. Zij zijn heldere spiegels voor mij geweest, beelden gereflecteerd in de schoonheid van een Teunisbloem. Eet smakelijk!