Nog een keer kijk ik in alle vakjes van mijn portemonnee. Geen briefje met code om mijn beltegoed op te waarderen. Allicht heb ik het gewoon weggegooid met alle andere kassa-uitdraaien. Ik lees zelden iets, dus de kans is groot dat ik het voor een gewoon boodschappenbriefje heb aangezien en het nu ergens bij het oud papier ligt. Op het treinstation van Roosendaal ga ik snel even nieuw beltegoed kopen. Ik word van de ene kiosk naar de andere doorverwezen en daar blijkt het beltegoedmachientje stuk. De trein komt eraan, dus ik besluit met mijn laatste centen een zusje te vragen of ze me wat beltegoed wil kopen en de code door kan geven. Welke compagnie heb ik ook weer? KPN staat in het schermpje van de telefoon. Lekker kort om te smsen, laat ik dat maar typen.
Later deze dag ontvang ik de sms van mijn zus. Enthousiast dat ik nog weet welk nummer ik mag intoetsen voor opwaarderen, neem ik contact op met het prepaid menu. De code van mijn zusje pakt die alleen niet. Ik probeer het nog eens en nog eens. Het systeem blijft maar herhalen dat ik de 14cyverige code mag intypen. Inmiddels ken ik die uit mijn hoofd. De batterij ontlaat met grote sprongen. Ik schakel de mobiel uit.
Inmiddels is het nacht. Ik hang met een stel half slapende vrienden op een grote boot. We zijn op weg naar Wales waar we een tijdje ver van de bewoonde wereld gaan verblijven. Vandaar dat ik op aanraden van mijn familie het telefoontje heb meegesleept om in geval van nood bereikbaar te zijn. Ik doe zelden wat met het ding eigenlijk en ook nu blijkt het nutteloos. Ik zit wat met mijn paspoort te spelen en ineens komt het vermiste briefje met beltegoed tevoorschijn. Ik ontdek dat ik eerst nog een speciaal nummer mag intoetsen voor ik de code kan ingeven, omdat ik in het buitenland zit. Zo geschiedt. Geen resultaat. Ik leg de telefoon weg. Dat is nog maar net gebeurd als het ding ineens een hels kabaal begint te maken. Er komen geluiden uit die ik nog nooit gehoord heb. Iedereen om mij heen is gelijk klaarwakker en kijkt geschrokken mijn kant op. Snel smoor ik de herrie door op alle knopjes tegelijk te drukken.
Een aantal weken later ben ik weer in Nederland. Ik besluit nog eens de telefoon op te waarderen. Weer zonder resultaat. Ik tel de cijfers uit de code na. Waarom zijn het er eigenlijk 15? ‘s Avonds zie ik mijn zusje en leg haar de situatie voor. Al snel blijkt dat KPN niet mijn belcompany is. Het stond alleen in het schermpje, omdat die lui daar toevallig een providersmast hadden gebouwd. Ik stel voor om het beltegoed bij de supermarkt te ruilen. Nogmaals proest mijn zusje het uit. “Daar trappen ze echt niet in hoor, dat ‘t nog niet gebruikt is.” Uiteraard heeft ze gelijk. “Misschien kan ik het op Marktplaats zetten,” opper ik. “Goed idee,” zegt mijn zusje met pretoogjes.