20 december, 2010
Al een tijdje ben ik op zoek naar een plekje om te wonen. Ergens met veel natuur, katvriendelijk, leuke mensen in de buurt, waar ik mijn grootse plannen met kruiden en zelfvoorzienend leven kan realiseren. Ik heb allerlei ideeën over deze droomplaats. Tot nu toe ben ik haar nog niet tegengekomen. Waar zoek je zoiets ook? Ik wil graag bergen, maar mijn meeste vrienden wonen in Nederland. Zo zijn er nog een aantal contradicties, waar ik nu niet op in ga.
Op een mooie dag ben ik aan het wandelen door het Zuidlimburgse heuvellandschap. Ondertussen overdenk ik mijn mogelijkheden en ineens heb ik het: hier is het perfect voor mijn plekje. Leuke mensen in de buurt, mooie natuur en voor Nederlandse begrippen is het klimaat ideaal. Al gauw verschijnt op mijn pad een bordje Herberg. Ik besluit het te volgen, want de wandelroute die ik eigenlijk aan het doen was, heb ik al een tijdje geleden uit het oog verloren. Verrukt ontdek ik een groepje jonge biggetjes dat door de modder aan het buitelen is. Om de hoek blijkt dat ze bij de herberg horen, waar ook nog kippen lopen. Tegen mijn gewoonte in besluit ik wat te gaan drinken. Druivensap is er niet dus wordt het een glas water. Het is een prachtig plekje. Mooi uitzicht. Alles is kleurig geschilderd. Als ik hier eens kon werken, dan zou ik intussen op zoek gaan naar een eigen plekje in de buurt, mijmer ik. Binnen reken ik af en zie daar een bord waarop gevraagd wordt naar iemand om met de dierverzorging te helpen, te babysitten, mee te bedienen en klusjes rond het huis op te knappen. Ideaal! Ik vertel de uitbater dat ik wel geïnteresseerd ben. Hij kijkt me enigszins verbaast aan en overhandigt dan een kaartje met gegevens over de Herberg. “Bel mijn vrouw maar, ze regelt dit soort dingen.” Ik bedank hem vriendelijk en loop de zaak uit.
Terug bij de vrienden waar ik logeer, bel ik het nummer. Voicemail. Dan maar mailen. Met mijn vrienden maak ik allerlei plannen over wat de toekomst gaat brengen. We zijn blij dat ik weer in de buurt kom wonen. De volgende dag heb ik nog geen reactie en bel ik nog eens. Een dag later weer. Eindelijk krijg ik de vrouw er aan. “Ah, ben jij het, nou weet je dat bord is een grap!” zegt ze als ze door heeft met wie ze spreekt. “Het hangt er al jaren en nog nooit iemand heeft er serieus op gereageerd.” Het speet haar verschrikkelijk, ze hadden nooit gedacht dat iemand echt wil komen werken. “Nou, uh, leuk grapje,” stamel ik nog voor ik ophang. Mijn vrienden zien de lol er ook niet van in. Intussen kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat haar man serieus was toen hij me het kaartje gaf. Misschien hebben ze achteraf pas bedacht dat het een grap was, helemaal in paniek nu eindelijk iemand reageerde op het bord. Verklaart gelijk waarom de voicemail zolang aan stond. Mijn zoektocht gaat voorlopig gewoon verder.