Al mijn spulletjes zijn van ergens uit het stof te voorschijn gehaald en hebben een plekje gekregen in mijn nieuwe kamertje. Mijn bed is verhoogd zodat daaronder een ruimte ontstaan is waar Erin een eigen plekje heeft. Op de vensterbank liggen 3 pompoenen die ik van mijn omzwervingen in Duitsland heb meegenomen. Net als een pot met gedroogde appeltjes. Een kleerkast en een gammel bureautje horen bij het interieur van de kamer. Alles is behoorlijk volgepropt. Voor mijn nieuwe kruidenstudie heb ik natuurlijk allerlei boeken nodig en materiaal om kruidenbrouwsels te maken. Hier en daar heb ik er wat kaarten en glow-in-the-dark- sterren op de gele muren geplakt met tapijttape. Mijn ervaring is dat dat spul over het algemeen het beste kleeft, behalve als het nat wordt, maar dan kan je zelfs met ducktape weinig beginnen. Alhoewel, ooit heb ik daar mijn schoenen mee aan elkaar geplakt en ben zo een rockfestival met droge voeten doorgekomen. Maar goed, ik ga er vanuit dat het niet zal lekken op mijn nieuwe kamertje.
Hoewel er veel vertrouwde dingen in mijn kamer zijn, voel ik mij erg onwennig. Misschien omdat Erin nog bij vrienden logeert en er geen planten op de vensterbank staan. Ik loop een stukje door de gang, naar de badkamer die ik met nog 4 mensen deel. Ik realiseer mij dat over een aantal weken dit alles mij heel vertrouwd zal zijn. Dat het dan als een thuis zal voelen. Hoe onwerkelijk is het nu. De wetenschap dat deze plek mij eens eigen zal zijn, maakt me wat rustiger. Toch is het vreemd, deze eerste nacht in mijn nieuwe woning. Geen idee wie de andere mensen zijn met wie ik het huis deel. Alleen de jongen van beneden heb ik even ontmoet. Hij lijkt me wel aardig.
Slechts dunne lagen beton scheidde mij van mijn andere medebewoners. Ik weet eigenlijk niet of er nu nog iemand thuis is. Misschien moet ik op een deur kloppen, mijzelf voorstellen, maar ik blijf gewoon liggen op mijn bed. Terwijl ik naar de sterretjes op het plafond staar, ze vormen het sterrenbeeld Orion en wat verderop heb ik mijn eigen sterrenbeeld Leeuw geplakt, vraag ik mij af waarom ik mij toch steeds weer in deze positie manoeuvreer: een volstrekt vreemde plaats waar ik helemaal niemand ken. En dan te bedenken dat het niet bepaald een hobby van mij is om op vreemden af te stappen. Waarom doe ik me dit aan? Het kan niet anders of ik ben volkomen gestoord! Hoe moet dat nu verder met mij? Waarom ben ik helemaal alleen hier? Ik staar naar de nietszeggende omgeving.
Dan valt mijn oog op een scheur in de muur. Opeens stel ik me voor dat er iemand door naar binnen komt kruipen en die gedachte is zo vermakelijk dat ik spontaan in de lach schiet. Oh wat ben ik ook weer een lekker drama aan het creëren. Onzin om me hierdoor mee te laten slepen. Natuurlijk ga ik er iets leuks van maken in deze nieuwe stad!