Eigenlijk hebben Joyce en ik al wel een vermoeden hoe dit gaat aflopen als we de luxe groothandel binnenstappen. Min of meer toevallig kwamen we enkele weken terug op een workshop vegetarisch koken terecht, georganiseerd door ‘variatie op de kaart’. Dit is een leuk initiatief om meer en gevarieerde vegetarische maaltijden op menukaarten van restaurants te krijgen. Prachtige bordjes werden er toen gemaakt, waar wij vol bewondering naar hebben gekeken. Alleen rees bij mij de prangende vraag: Hoe eet men dat op? Het deed me denken aan de snoepmuizen die ik als kind wel eens kreeg. Die plakte ik altijd tegen de raam, zodat ik er maanden van kon genieten. Ze zagen er zo schattig uit dat het niet bij me opkwam er een hap van te nemen.
Aan de workshop bleek een wedstrijd vast te zitten voor de verkiezing van het beste vegetarische gerecht. Wij gaan ons restaurant de Imme verdedigen. Als eerste zijn we aan de beurt. Een uur van te voren vertelt Joris, die de dag aan elkaar praat, dat we met ons gerecht mogen beginnen. Joyce ontfermt zich over de groetenspiesjes, tofusticks en seitanworstjes van de zomerse grillschotel die we gaan presenteren. Ik stort me op de groene salade. Speciaal voor de gelegenheid heb ik Madeliefjes verzameld. Veel te veel natuurlijk. Bijna automatisch begin ik de overgebleven exemplaren tot een krans te vlechten. “Is dat al te krijgen?” vraagt Marthe, die de dag in goede banen leidt. Ze wijst naar de Winterpostelijnbloementjes. “Eh ja, de tuin staat er vol mee,” antwoord ik, ineens weer terug in de realiteit van de keuken.
Nog maar enkele minuten, dan mogen we onze schotel opdienen. Snel haal ik de tofusticks en maïsbroodjes uit de oven. Joyce heeft de bordjes al zo ver opgemaakt met satésaus en knoflookyoghurt dat ze er gelijk op kunnen. Toch wel een beetje zenuwachtig stappen we met onze creatie naar de jury van bekende chef-koks. Joyce doet dapper het woord. Mijn bijdrage aan het gesprek bestaat uit de opmerking dat er rauwe Brandnetel door de aardappelsalade zit. Daarna trekken we ons wijselijk terug.
Ruim op tijd verschijnen we weer in de bloedhete keuken. Daar bewonderen we de bordjes van de andere deelnemers. Alles ziet er prachtig uit. Wij zijn niet de enige die met flora hebben gestunt. De paarse Bieslookbloemen springen in het oog. Iemand heeft een creatie gemaakt met rechtopstaande aspergekoppen waar krielaardappeltjes naast liggen. Een zeer kunstig taartpuntje trekt vooral onze aandacht. Alles bij elkaar een overvloed aan geuren en kleuren. Ik ben blij dat ik niet hoef te kiezen.
De jury heeft dat wel gedaan. Wij mogen als eerste naar voren komen. Ons bord, hoewel smakelijk, lag wel erg vol. “Tja, we zijn van de Bourgondische keuken, we vinden het fijn als onze gasten met een gevulde maag naar huis gaan,” legt Joyce uit. Dan volgt een opmerking over de citrusdressing waarin de jury maar moeilijk iets citrusachtig kon ontdekken. Merkwaardig, de Waterkers heb ik echt goed ingesmeerd. Behalve de gewortelde exemplaren. Die nemen Joyce en ik mee naar huis om in een bak water verder te laten groeien. Tenslotte komt de vraag wat het idee achter het maïsbroodje is. “Ik houd wel van een broodje als ik aan het grillen ben,” verklaart Joyce eenvoudig. “Voor de koolhydraten,” gooi ik een term in het gesprek die tijdens de workshop genoemd is. Nog even op de foto met het deelnamecertificaat en de volgende groep is aan de beurt.
Het winnende restaurant Aan Sjuuteeanjnd (Schinnen) heeft inderdaad een prachtige bijzondere schotel gemaakt. Helaas ben ik zelf te gaar om er veel aandacht aan te besteden. Joyce en ik slaan de champagne over en gaan er nog een mooie middag van maken. Voor we het pand verlaten, komt Joris ons vertellen dat hij onze schotel best een succes vindt. Ook Wim, de kok van de groothandel, is enthousiast over de seitanworstjes. Dat zijn leuke complimenten om mee te nemen.