“Nee dank je, maak iemand anders maar blij met die worst,” zeg ik vriendelijk als ik een stuk krijg aangeboden voor bij de stamppot. We zijn op Moerveld het eindejaarsfeest aan het vieren. Tamara en ik hebben de hele dag in de keuken gestaan om allerlij stamppotten te maken. De dag ervoor hebben zij en Fauwzia al aardappels geschild en uien gesneeen. Tamara en ik hebben gelukkig wat hulp gehad van vriendelijke vrijwilligers, dus nu is het feest kompleet. Buiten en binnen knapperen warme vuren. Er branden kerstlichtjes, kaarsjes. Op de banken liggen dierenhuiden uit de verzameling van Hans en Madelein. De kamer is gevuld met smullende mensen.
“Ben je vegetarier?” wordt mij gevraagd. “Iets in die richting.” antwoord ik. Dan leg ik uit dat ik vooral eet wat ik zelf kan vangen. Dat is niet zoveel dierlijks. Behalve dat ik niet bepaald een scherpschutter ben, staat mijn gevoel me in de weg om het leven van een hertje of iets dergelijks te nemen. Puur sentiment natuurlijk. Als mijn schaduw over een grassprietje heen valt, ontneem ik het plantje zijn levenslicht, wat in feite net zo inmoreel is als vleeseten. Ons bestaan gaat nu eenmaal over lijken, heb ik inmiddels geaccepteerd. De een z’n dood is de ander z’n brood. Vandaar dus dat ik hoe ik mij voel bij een bepaalde actie als richtlijn gebruik. Als goed doorvoed mens in een wereld van overvloed kan ik deze keuze maken. Kan ik er voor kiezen om geen vlees te eten uit de bioindustrie van dieren die in mijn ogen een betreuringswaardig bestaan hebben gelijd. Kiezen om geen konijntje neer te schieten of mijn kat te braden. Ook zie ik mijzelf geen kalfje wegjagen en dan onder de uiers van de koe gaan hangen voor wat melk. Noch heb ik talenten om een vis te vangen of een burger in elkaar te zetten van steekgrage insecten. Wormen zie ik liever de grond doorwoelen, dan gefrituurd op mijn bord.
Eieren rapen van kippen die uit mijn hand eten, lukt me dan weer wel. Net zoals honing slingeren van de bijtjes voor wie ik allerlei zoet geurende bloemen heb geplant. Groente oogsten, paddestoelen zoeken, noten kraken. Mogelijkheden genoeg in deze wereld. Boodschappen in de supermarkt doe ik ook, waarbij mijn geweten me vooral in een plantaardige richting stuurt. Vandaar dat ik de worst even oversla.
Toch wil ik mijzelf niet percee vegetarier of veganist noemen. Dat doe ik vooral voor het gemak. Het scheelt een hoop uitleg. Waar ik vroeger hele verhalen had over: gezondheid (een plantaardige voeding zou gezonder zijn), voedselschaarste (de productie van vlees kost meer energie dan die van planten), dierenleed (dieren worden onrespektvol behandeld in de bioindustrie), moord (liever levende dieren dan dode), ben ik me er nu veel meer van bewust dat wat en hoe iemand eet een persoonlijke keuze is en mijn overtuigingen niet voor iedereen waar zijn of de zelfde gevolgen hebben. Dit inzicht verandert ook mijn eigen beleving. Wat ik vandaag ergens bij voel, kan morgen anders zijn. Mijzelf of anderen in een hokje plaatsen, is nogal beklemmend. Nu kan ik gewoon genieten van mijn stamppot en anderen zien genieten van hun bordje.