Er staat veel wind deze zaterdag. Gelukkig is het wel droog. Ietsjes later dan gepland kom ik in Tilburg aan. Tom, die mij een lift geeft naar Pluk en Plenty, waar ik een Restaurant op het Land mag verzorgen, is gelukkig ook laat. Na een kort autoritje belanden we in een oase van uitbundig groeiende groenten. Er wordt druk gewerkt aan het plaatsen van een zeil om de verwachtte regen tegen te houden. De wind vindt dat het best zonder zeil kan en maakt dat met heftige rukken kenbaar. Het dappere regenzeil ploegje geeft het dan maar op. Aan de lucht te zien gaat het sowieso droog blijven.
Intussen ben ik in de tuin op zoek naar groenten. Een lief meisje, Roos, voegt zich bij mij. Samen plukken we boontjes. Daarna oogsten we een grote pompoen. We plukken ook bladeren, waar ik aardappels in ga rollen om zo te poffen met kruiden. Roos en ik verzamelen Snijbiet om een salade te maken;. Vele kleurige bloemen van de Oost-Indische kers; Geurige kruiden. Roos laat haar moeder onze rijke oogst zien. Daarna gaan ze naar huis.
Ergens vind ik een bak en water. Al snel zijn de aardappels schoon en in bladeren gewikkeld. Inmiddels is Joyce gearriveerd om mij assistentie te verlenen. Ze begint met de boontjes blezen. Ook Nicky gaat dapper aan het groente snijden. Ze ontfermt zich over de uien. Joyce gaat verder met de salade. Niel en Nicky gieten de boontjes af. Intussen steek ik de staafmixer in de courgettesoep. De aardappeltjes liggen tussen de gloeiende kooltjes gaar te worden.
De eerste gasten zijn gearriveerd. Thomas leidt ze naar hun plaats. De amuse wordt uitgedeeld; een in olijfolie geroosterd broodje met vers gemaakte kruidenboter en een kleurige bloem. We willen net de soep opdienen, als er enkele druppels vallen. “Dan is de soep een beetje aangelengd,” merk ik laconiek op. Al snel is het weer helemaal droog. Bij het hoofdgerecht mag ik zelf toelichten wat het is. Niet mijn favoriete taak. Als ik eenmaal sta te vertellen en zo kan aanwijzen waar alle groenten op het bord vandaan komt, word ik toch wel erg enthousiast. Dat ik hier heb mogen koken voor mensen met groenten die recht van het land komen. Iets wat ik nog vaak hoop te doen. Het brengt mijn droom ooit een eigen tuin te hebben en daar gasten te ontvangen een stukje dichter bij.
Het nagerecht had een kersen-kokostaart mogen zijn, maar het kokosgedeelte is net niet helemaal stijf genoeg geworden. “Dan noemen we het kersen-kokos desert,” stel ik voor. Gelukkig valt het net als de rest goed in de smaak. Als iedereen nog zit te smullen, ga ik er al weer vandoor. Het is nog een stukje fietsen naar huis. Het Pluk en Plenty groepje laat ik met de afwas zitten. Omdat ons Restaurant op het Land experiment zo goed is gelukt, heeft iedereen goede zin en vergeven ze mij graag.