Het is prachtig weer buiten. Eigenlijk zou het heerlijk zijn om wat in de tuin te gaan doen. Of een lange wandeling te maken. Het kindje in mijn buik is momenteel echter aan het indalen, waardoor net een zenuw in mijn bekken klem zit. Dit betekent dat lopen bijzonder pijnlijk is. Alsof er een kaboutertje met een steekmes in mijn heup snijdt. In eerste instantie ben ik daardoor wel even in paniek, maar ik kom er al gauw achter dat het van tijdelijke aard gaat zijn.
Enkele weken geleden zijn de kippen voor het eerst met z’n vieren naar buiten geweest. Dat ging eigenlijk best goed, maar tegen de middag blijken de nieuwe kipjes best vindingrijk. Eentje glipt door een opening in de heg en belandt bij de buurman in de tuin. De andere gaat er direct achteraan. Frank weet de eerste snel terug te lokken met een bakje voer, maar nummer twee begint een groots avontuur. Ons kipje rent de hele tuin van de buren door en vindt dan nog een opening in de heg aan de andere kant van de tuin. Hier werkt de lokroep van het voer wel en al snel zit het hele stel weer op bekend grondgebied.
Eigenlijk mogen alle gaten in de heg worden dichtgemaakt, maar dat gaat Evi de poes niet leuk vinden. Het zijn namelijk ook haar favoriete doorgangen om haar territorium te kunnen verkennen. Nu ik niet zo mobiel ben, besluit ik het nuttige met het aangename te verenigen. Mijn gele lievelingsstoel zet ik in de zon neer en ik laat de kippen los. Gewapend met een bakje voer, dat een rammelend geluid maak als ik er mee schut, de kippen komen er direct op af, houd ik het pluimvee in de buurt. Mocht er toch eentje het kattenpad kiezen, dan roep ik snel naar Frank om de verloren kip terug te halen.
Deze tactiek werkt erg goed. Een aantal dagen achter elkaar zit ik zo lekker in de tuin, terwijl mijn bekken zich herstellen. Ook neemt de hoeveelheid slakken gestaag af. Onze laatste maaltijd boerenkool was van een stronk waar geen enkele slak op te vinden was, dankzij de vreetgrage kippen. Het enige moment waarop het mis dreigt te gaan is wanneer de kat ten tonele verschijnt. Niet dat ze achter de kippen aangaat, maar een van de nieuwe kipjes, Staaltje genaamd, gaat wel achter de poes aan. Het andere nieuwe kipje, Pientje, rent achter haar nestgenootje aan in de veronderstelling dat er iets te halen valt. Dat denken de grote kippen Roosje en Hillie dan ook en zo gaat er een hele optocht door de tuin. Ik strompel er achteraan, schuddend met het voerbakje. Evi de poes schiet weg door een van de gaten in de heg naar de buren, met Staaltje op haar hielen. Gelukkig realiseren de grote kippen zich op dat moment dat het voerbakje toch echt interessanter is en komen op mij afgerend. Pientje en Staaltje volgen dit voorbeeld. Glurend door de heg ziet Evi hoe ik het hele stel kippen van voer voorzie.