Het is nog net vrijdag de 13de als we gaan wandelen. Met een groepje vrienden begin ik aan deze gewaagde tocht. Het bos gaat hem niet worden; maar in de stad zijn genoeg parken te vinden waar we ons kunnen vermaken; ruig begroeide paadjes achter het industriegebied; een smal kronkelweggetje langs de rivier. Onze weg voert onder een brug door. Er schiet een rat weg. Ook de zwerver wordt wakker. Echt donker is het hier niet. Er groeit Bijvoet; een Braamstruik; de Hazelaar staat al weer in bloei. Theun vraagt zich af of er gezwommen kan worden. Ik ben pas ergens in een meertje gesprongen en kan bevestigen dat het water nog vloeibaar is. “Misschien ligt er wel een lijk in,” zegt Anna rillend. Als we al in verleiding waren de waterflora te onderzoeken, is dat nu helemaal over. We vervolgen onze tocht. Achter het industriegebied wordt het steeds stiller en donkerder. Mijn vrienden zetten een lied in. Dan zien we ineens iets hangen in een Populier. Het blijkt een poppetje te zijn. Een eindje verder bengelt er eentje in de Wilgen; een schoen volgt; nog een kledingstuk. Merkwaardig. Dat iemand de moeite heeft genomen die spullen zo hoog op te hangen. Ik zie dat de Scherpe boterbloem inderdaad al weer in bloei staat. Herderstasje. Fluitenkruid. We steken een bruggetje over. Een mooie plek voor wat rek en strek oefeningen. Bart en Diënne staan nog maar net in een mooie pose als er een auto over de brug scheurt. Op de valreep determineer ik een pluk gras. Poa annua natuurlijk. Dan komt het einde van de wandeling in zicht. Daniël is zo lief geweest de sauna voor ons aan te maken. Daar zijn we wel aan toe na deze barre tocht. Om in het kruidenthema te blijven, informeer ik bij hem wat voor kruiden er in het stoomwater zitten. “Saunakruiden,” vertelt hij. Komt dat even goed uit. Zolang er geen etherische Pepermuntolie doorheen zit, vind ik het prima. Deze etherische olie heeft namelijk een sterk afkoelende werking als die met de huid in aanraking komt. Daardoor voel je moeilijk dat je oververhit dreigt te raken.