De rode druiven hingen heerlijk zoet en bedauwd in de ochtendzon. Ik plukte 2 zakken vol en nam ze achterop de fiets mee naar huis. Mijn plan was om er sap van te maken, want ik zou ze nooit opgegeten krijgen voor ze naar het rijk der schimmelen verdwenen. Enkele dagen hiervoor had ik ook al een lading druiven tot sap verwerkt. Op zich was dat best redelijk gegaan. Ik had de vruchten gekookt, zodat de cellen kapot zouden gaan en het sap er beter uit zou komen. Daarna door een theedoek geperst. Het resultaat was smaakvol, maar bewerkelijk. Bovendien was er veel sap verloren gegaan, niet in de laatste plaats, omdat het behoorlijk door de keuken heen gespetterd was.
Het leek me mooi als dat wat effectiever kon. Mijn vreugde was dan ook groot toen ik ergens achter in een hoekje van de kast een sapcentrifuge zag staan. Ik haalde het apparaat tevoorschijn en stofte het een beetje af. Het zag er nog best geschikt uit. Ik had alleen geen idee hoe ik hem uit elkaar kon krijgen. Wellicht was dat überhaupt niet mogelijk en werd het ding schoongemaakt door er water in te gieten waar normaal het fruit komt. Dat leek me nu in ieder geval wel een goede methode om wat resten onfortuinlijke kleine insecten te verwijderen, waarvan hier en daar een vleugel of een pootje te zien was. Na de spoelbeurt kreeg de centrifuge van mij het predicaat schoon.
Inmiddels waren de druiven ook gewassen. Het was een mooi spektakel ze in de centrifuge te zien verdwijnen. Aan de ene kant stroomde het dieprode sap eruit, aan de andere kant pulp van de pitjes en achtergebleven velletjes. Om het sap houdbaar te maken, besloot ik het goed te verhitten. Daarna ging het in steriele glazen flessen. Dopjes erop en daar was weer iets moois voor de wintervoorraad. Een paar stukjes pit waren met het sap meegekomen, maar aangezien druivenpitolie erg gezond is, leek mij deze toevoeging de sap vooral te verbeteren.
Nu kwam de volgende uitdaging. Daar stond de totaal plakkerige en roodbesmeurde sapcentrifuge op het aanrecht. ’t Pulp was nog zo weggegooid. Met een tandenborstel kwam ik ook een eind met het verwijderen van pitresten en rode schilletjes, maar om nu te zeggen dat het apparaat schoon was, zou geen adequate omschrijving van de situatie zijn. Na nog wat gepruts aan alle mogelijke knopjes, alles bleek echt muurvast te zitten, ging ik weer over op de water-spoel-truuk. Het sap stroomde er immers ook zo doorheen, dus een beetje water moest die wel kunnen hebben. Niets bleek minder waar, na een paar spoelbeurten, besloot ik de centrifuge uit te zetten en kreeg een hele lading elektronen door me heen, die een ontsnappingsroute hadden gecreëerd via het overvloedige water. De stekker eruit trekken leek me de beste optie.
Juist toen ik me begon af te vragen of een paar rondjes persen met een theedoek geen beter idee geweest was, kwam een vriend van mij met de uitkomst. Hij had mij bezig gezien en was terstond gaan googlen. Daar had hij ontdekt dat ik niet de enige was die het raadsel van de onzuivere centrifuge trof. Op een Duitse site had hij de oplossing gevonden: Een plastik rond plaatje met 2 nopjes die precies passen op het element middenin de centrifuge, zodat dit los te draaien is. Al gauw was het apparaat weer blinkend schoon en zaten wij te genieten van heerlijke druivensap.
Druivensap met de AEG type E EM0014